Eindelijk inzicht en heling.
Hoewel ik normaal gesproken veel innerlijk werk en voorouderwerk zelf doe, kwam ik nu een stuk tegen waarbij ik maar wat graag hulp had. Dit stuk wat zich aandiende voelde heftig en confronterend en de overtuigingen die bij me naar boven kwamen waren al zo lang deel van mij geweest dat ik ze voor waar was gaan aannemen. Ik had niet eens door dat deze overtuigingen en negatieve gedachten wel eens niet van mij afkomstig zouden kunnen zijn.
Gelukkig was daar Carola.
Carola ken ik als een liefdevol, zorgvuldig en kundig iemand, bij wie ik ruimte voelde om dit voorouderstuk aan te kijken. Ik vroeg haar of ze een vooroudersessie met me wilde doen.
Na de intake, 2 weken voor de daadwerkelijke vooroudersessie, kwam er al veel in beweging. Ineens waren zinnen die in me opkwamen niet meer gewoon zinnen, maar zag ik verbanden die er waren, gekoppeld aan familieleden.
En toen was daar de sessie. Het was al snel duidelijk om wie het ging en het verbaasde me ook helemaal niet. Ze was er en had duidelijk wat te vertellen. Maar o, wat zat de angst diep voor veroordeling (nog steeds na 30 jaar dood te zijn) van kerk en god en angst voor de hel.
Carola was een baken van rust en vertrouwen. Ze nodigde me uit, of beter gezegd ze nodigde mijn voorouder uit die via mij haar verhaal wilde doen. Wat kon ik voelen hoe spannend mijn voorouder dit vond, ik voelde haar verdriet, haar pijn, haar woede, haar angst. Ik voelde de beklemming en beknelling van alle jaren vasthouden, inhouden, negeren en onderdrukken.
En steeds hoorde ik Carola’s stem vanaf de zijlijn, die mijn voorouder uitnodigde, haar de ruimte gaf om zich via mij uit te spreken. Carola, luisterde, hoorde, zag en voelde en was voor mij die veilige bedding waardoor zowel ik als mijn voorouder eindelijk naar buiten konden brengen wat al zo lang opgesloten had gezeten.
Als cliënt was ik tegelijk ook toeschouwer van de voorouder die via mij sprak. Er kwamen zinnen van mijn voorouder, die me herinnerden aan zinnen die ik zelf ooit lang geleden had uitgesproken. Ik besefte dat zij het al die tijd geweest was, dat het haar zinnen waren geweest die ze in mijn leven had gesproken. Ik was toeschouwer van het eindeloze wrijven over haar handen. Mijn handen waren haar handen en ik besefte de betekenis van dit gebaar zoals ze dit in haar werkelijke leven had gedaan. Het eindeloze wrijven, het wegwrijven, het onderdrukken … Haar tranen en mijn tranen vermengden zich met elkaar.
Er waren parallellen tussen onze levens, die me niet eerder zo duidelijk waren geweest. Haar huwelijk en leven en mijn opgroeien en huwelijk binnen deze kerkgemeenschap. De angst voor veroordeling en hel was ooit onze gezamenlijke angst. Alleen heb ik andere afslagen kunnen nemen in mijn leven, afslagen die zij niet heeft genomen.
Het was veel en intens wat er aan het licht kwam. Ik was zo blij dat ik mezelf de mogelijkheid had gegeven om dit met begeleiding van Carola te doen.
Het was me al bekend dat de ‘zwarte kousen’ kerk waarbinnen ik ruim 20 jaar ben opgegroeid een grote rol had gespeeld in mijn leven en de familiegeschiedenis en er was al wat helingswerk de afgelopen jaren aan vooraf gegaan. Maar o.a. dit stuk ‘woonde’ nog in mij. Door deze sessie heb ik opnieuw de impact van kerk en geloof ervaren en vooral wat mensen elkaar, onder het mom van geloof, aan doen. Want voor mij is het duidelijk dat wat mensen ervan maken in werkelijkheid niets met God of geloof te maken heeft.
Mijn voorouder, mijn oma is gaan staan. Via mij, heeft ze zich eindelijk na lang wachten uitgesproken, en hoe. Toen ze eenmaal aan het spreken was, wist ze dat er geen weg meer terug was en dat gaf haar precies het zetje om zich voor eens en voor altijd uit te spreken. Ze gaf zichzelf de stem, die ze jaren geleden had afgezworen en opgegeven. Ze nam haar verantwoordelijkheid voor haar deel en alles wat daarbij hoorde.
Ze werd gezien, gevoeld en gehoord door Carola en mij. Uiteindelijk kon ze gaan, echt dood gaan en mocht ze zien dat waar ze al die tijd zo bang voor was geweest, niet gebeurde. Er wachtte geen hel, geen oordeel. Het werd duidelijk dat ze met haar angst (voor het oordeel, voor hel) die ze zo lang bij zich had gedragen, zelf een hel en het oordeel in- en na haar leven gecreëerd had. Ook daar mocht ze afscheid van nemen.
Het is voorbij …
Ze mag nu rusten en ik? In mij is ruimte vrij gekomen, ook al voelt het nog vreemd.
Verwonderd en nog steeds stil ben ik ervan.
De dagen ernaar was verdriet voelbaar in mij en ervaarde ik rouw. Ik kon me er wel iets bij voorstellen. Iets wat zolang deel van mij was geweest, was er niet meer.
Ruim 30 jaar geleden overleed mijn oma, aan tumoren in haar hoofd. In november, 10 jaar geleden schreef ik deze woorden, dit lied. Voor mij waren het (toen al) voor het grootste gedeelte hiervan haar woorden, ook al had ze me dit nooit verteld. Zij wilde haar verhaal vertellen, net zoals alle andere verhalen van onze voorouders die niet verteld zijn.
Nog nooit heb ik dit lied openbaar gemaakt omdat ik niet durfde en bang was om mensen te kwetsen. Nu mag haar lied klinken, haar woorden worden gehoord, als herinnering, als oproep, als uitnodiging om je uit te spreken. Het doet ertoe, haar verhaal, jouw verhaal, onze stemmen willen gehoord worden.
Link naar het lied >> https://vimeo.com/manage/videos/482353460
of via soundcloud >> https://soundcloud.com/klankruimte/lied-de-vrouw
Haar lied kent nu een ander einde, … omdat zij en ik het onszelf hebben toegestaan om te spreken.
Ik dank mijn voorouder(s) voor hun moed om te spreken. Ik dank hen voor wie ze zijn.
Rita.
PS: Wil je meer informatie over voorouderheling ga dan naar https://omarm.nu/ (website van Carola Dominicus) of neem contact op met mij voor een vooroudersessie.